Als we het restaurant binnenlopen is het alsof ik in een kinderdagverblijf binnen stap. Met serveersters in de rol van gestresste begeleiders en kleine drukke kinderen in de rol van kleine drukke kinderen. Mijn oma is ondertussen wanhopig aan het zoeken naar het tafeltje dat ze gereserveerd had. Denk namelijk niet dat ook maar iets aan het toeval wordt overgelaten. De tafel die we krijgen staat vast. Rechts in de hoek bij het raam, dezelfde tafel als waar het de vorige keer “zo gezellig was”. Dat de tafel nog niet vrij is en vijf anderen tafels wel betekent dat we dan ook gaan wachten. Waag het niet aan de familie waardes te tornen. Die tafel is van ons.
Mijn moeder heeft de vervelende eigenschap om zich van te voren al in te stellen op een verschrikkelijke avond. Waar mijn tante haar schoonmoeder “Ma” noemt krijgt mijn moeder dit niet over haar lippen. Bij elke keer dat mijn tante dan ook “Ma”zegt trekt mijn moeder een lelijk gezicht. Als door een wesp gestoken zit ze cynische opmerkingen te maken over de mensen die in het restaurant zitten. De kledingkeuze van mijn tante wordt ook niet gewardeerd. “Iedereen weet toch dat een witte legging nu echt niet meer kan?!” Dat mijn tante kleding draagt die we een mix kunnen noemen van... Ja wat eigenlijk... Hoe langer ik naar haar kleding staar hoe meer ik me besef dat ze redelijk uniek is, of zoals mijn moeder zegt “ze draagt kleding uit het jaar nul”.
Mijn tante verteld ondertussen trots over haar nieuwe passie. Toneelspelen! Na een cursus godsdienst, boek schrijven, muziek componeren en schilderkunst heeft ze nu eindelijk haar ware ik gevonden. Ik zie mijn vader een betekenisvolle blik werpen op mijn moeder, over een kwart jaar heeft ze weer een nieuwe passie gevonden. Nog altijd hopend zichzelf ooit te vinden, niet tevreden met wie ze is.
Onder mijn snuffert ligt een kleurplaat, de potloden liggen aan de andere kant van de tafel. Hollende schreeuwende kinderen vragen om aandacht van hun wanhopige ouders. Misschien dat het toeval is, maar elke keer dat we daar eten zitten hetzelfde type mensen er. De mannen met afro kapsels en een snor, de vrouwen in een broek die ze tien jaar geleden heel goed heeft gestaan. De ‘tofu’ activisten genieten van hun pannekoek. Of is het nou pannenkoek? Mijn oom wilde er bijna ruzie over maken maar ik wist de ruzie met veel tact te ontwijken.
Als de serveerster met de pannekoek “sneeuwwitje en koning George” aankomt doet mijn vader moeite om zich te beheersen. Maar na een vragende blik van de serveerster naar mij en m’n broertje weet mijn vader het niet meer uit te houden. Een bulderende lach vult het restaurant, de serveerster geschokt achter latend. Met een rood hoofd loopt ze weer weg, mij in schaamte achter latend.
Na de pannekoeken in record tempo te hebben opgegeten zijn we klaar om weer te vertrekken. Mijn oma rekent snel af om de ‘tofu’ mensen alleen achter te laten.
De conclusie na een avond pannekoeken is schokkend, als dit mijn familie is, wat ben ik dan wel niet in godsnaam voor monster?! Het is jammer dat er geen spiegel voor gedrag is. Hoewel ik bang ben dat ik ga schrikken van mijn eigen spiegelbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten