De enige reden dat ik deze blog ben gestart is dat ik geen flauw idee waar ik anders voor moet schrijven. Ik was de laatste tijd een tekenaar zonder blad om op te tekenen. En als ik al wat tekende dan kon niemand het zien. Ik was als een hoer zonder klanten. Even geen complimenten krijgen over je prestatie is leuk, maar net zoals bij een hoer begint het na een tijdje weer te trekken. De drang naar complimenten bedoel ik... Ik begon zelfs kritiek van vervelende huppelkutjes op hun laptop te missen. Je weet wel, die types die alleen maar je blog lezen om het af te zeiken. Vaak hebben ze al afzeikquotes op hun computer klaar staan... Kopiëren plakken en klaar was Kees. Of Anonymous, zo noemen ze zichzelf vaak liever.
Denk niet dat ik dit uit mijn duim zuig. O nee, zeker niet. Als schrijver van catenaccio.nl heb ik vaak genoeg vol getatoeërde mannen woedend gekregen. Ze schopte zelfs hun computer helemaal naar de klote, alleen maar omdat ik zei dat Demy de Zeeuw helemaal niet zo goed was... Niet dat ik ze ooit gezien heb hoor, maar in mijn dromen hadden ze altijd tattoos en waren ze boos. Woedend. Beangstigend vond ik het.
Hoelang ik dit blog vol hou weet ik niet. Misschien dat dit mijn eerste en laatste blog is. Zou kunnen... Wat ik wel weet is dat ik mijzelf voor gek zet door een blog te beginnen. Hoe het ook zal eindigen, veel erger dan het begin kan het niet worden. Ik blijf toch een schrijfhoer, nu nog klanten vinden die me kunnen waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten