Hij was iemand die een voorbeeld was voor anderen. Kinderen wezen naar hem, hun kelen schoor schreeuwende om een handtekening. Sommigen mannen droomden dat ze zoals hem waren. Een succesvolle carriére, een mooie vrouw... Het leven leek zo perfect.
Zijn kind was overleden. Niks is erger dan als ouder je kind zien overlijden, je wil met je kind ruilen. Niet hij maar jij in de kist. Liefde voor je kind hebben, hij had het. Toch mocht hij niet lang van haar genieten, hij zag haar niet trouwen. Geen kinderen krijgen. Het moet hem pijn hebben gedaan.
Hij had zichzelf opgesloten in zijn eigen wereld. Zijn vrouw wist het, hij wist het. Maar meer mensen wisten het ook niet. Hij wilde het geheim houden, bang om uitgekotst te worden. Uitgekotst door zijn fans, zijn medespelers. In de voetbalwereld moet je niet aankomen met depressies. Dacht hij...
Hij leefde altijd in de angst dat iemand zou ontdekken dat hij die ziekte had. Dat hij depressies had, medicijnen slikte. Bang om zijn adoptiekind te verliezen. De angst van weer een kind verliezen omdat hij depressies had moet verschrikkelijk zijn geweest.
Toch voetbalde hij op een hoog niveau. Acht interlands staan op de teller, hij was aanvoerder bij Hannover. Het uithangbord van de club. De man die de druk van presteren op zijn schouders voelde.
Het werd hem teveel. Niemand had het door. Niemand wist dat hij depressief was, iedereen dacht dat hij een fantastisch leven had. Hij koos voor het einde, veertig duizend man nam de moeite om hem hun laatste eer te bewijzen. Robert Enke stierf op 10 November 2009. Niemand had het door, voor hem was het de verlossing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten