De man kwam de snackbar inlopen. Hoewel, lopen? Lopen was waarschijnlijk niet het juiste woord voor wat de man deed… Het was meer vechten om elk been vooruit te krijgen, krakende botten die niet meer wilde. Het lichaam gaf het zo langzamerhand op, alsof de man zijn hele leven door een sneeuwstorm liep.
De oude, krakkemikkige verschijning liep naar de toonbank. Hij staarde even voor zich uit, zijn ogen vielen op de lekkernijen die zeer zeker zijn cholesterol zouden verhogen. Hij bestelde, als een klein kind in een snoepwinkel. Dat er achter hem een jongen, wat zeg ik, de schrijver van dit waanzinnige verhaal nog niet besteld had deed even niet ter zake. Kleine kinderen in snoepwinkels, ze dringen altijd voor…
De man zette zijn voeten weer naar voren. Half vallend plofte hij op het nieuwe bankje bij de Eethoek neer. Naast hem zat een vrouw, even krakkemikkig te zijn als de man. De man lachte naar haar, zijn ogen twinkelde weer. De vrouw lachte lief terug, "hoi" zei ze met een lieve blik.
"Hallo" zei de man terug. De vrouw kijk triomfantelijk de snackbar rond. "Ja, hij kan het nog hoor!" schreeuwde de vrouw als een visserswijf op de Spakenburgse markt door de winkel. De oude man pakte nu even zijn glorie moment mee. De gulle glimlach op zijn gezicht liet zijn trotsheid zien… Verbijsterd keken de mensen in de snackbar naar het stel. Michael Jackson had op dit moment zonder dat iemand het door had de snackbar in kunnen stappen…
Het geflirt hield aan, was dit het begin van een nieuw stel? Zagen wij hier nou twee fossielen, versteend en oud dat ze waren, zichzelf omsmelten in vloeibaar lava?
Ik wilde het niet weten, van naaktslakken hoef ik ook niet te weten hoe ze seks hebben… Of alleen al communiceren, gadverdamme. Mijn patat was klaar, ik kon vluchten. De man die het nog kon achterlatend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten