Ik stap de orthopraktijk weer binnen. Hij ziet er hetzelfde uit als altijd. Wit, Apple computer aan de balie. Het is een lichte praktijk, alsof ze je willen troosten voor wat komen gaat. Voor pijn, teleurstelling van weer die beugel langer moeten dragen…
Kalm stap ik de wachtkamer binnen na een vrolijke begroeting van de vrouw aan de balie. Ik blijf het grappig vinden dat ze altijd mijn naam weet… Tuurlijk, het staat op haar computer, maar haar stemgeluid klinkt vertrouwd. Iets te vertrouwd misschien, maar wat wil je als je er al twee jaar zit?
De wachtkamer is goed gevuld, naast me zit een vrouw met een klein meisje aan haar zijde. Voor me een wat logge vrouw, met een beetje verbeelding lijkt ze eigenlijk best op een olifant. Vooral haar gezicht is sprekend een olifant. Of ze net zo zwaar is durf ik niet met zekerheid te zeggen.
Dan rust mijn blik op een jongen, hij komt me bekend voor. Hij is breed, groter dan ik. Hoewel groter dan mij zijn tegenwoordig niet zo lastig meer is. Als zelfs een vriend tegen je zegt dat je broertje al bijna langer is dan weet je het wel. Nee, van mijn lengte moet ik het niet hebben.
Gefascineerd kijk ik weer naar hem… Zou het Youri zijn? Youri, uit mijn oude klas van de basisschool… Ik durf het niet te vragen. de jongen lijkt wel een beetje op hem maar er zeker van zijn dat hij het is, nee.
Zonder dat ik het doorheb ben ik weer naar hem aan het staren, hij kijkt terug met zijn donkergroene ogen. Dan twinkelen ze opeens, hij geeft me een voorzichtig knikje. Jasper? Met twijfel in zijn stem vraagt hij het…
Ja dus, hij is het wel… Met een grote glimlach staren we elkaar aan. Was dit die jongen die bij mij op de basisschool zat? Ik kan het amper geloven, hij blijkbaar ook niet…
Met zijn zware stem en mijn, volgens kenners, zware stem vullen we de normaal gesproken zo stille wachtkamer. Lachend zitten we daar, pratend over hoe het nu met ons gaat.
De mensen in de wachtkamer staren naar ons. De vrouw met het kleine meisje aan haar zijde moet lachen om de herkennismaking. De olifant lacht niet, ze kijkt chagrijnig. Ze wordt door ons gepraat verstoord in haar goddelijke Linda die ze net aan het lezen was. Een Linda vol met mensen en kleding die zij nooit zal kennen en dragen. We besluiten niks van mevrouw olifant aan te trekken en praten gezellig verder.
JASPER? Ik herken de stem, de ortho wacht… Ruw wordt mijn ontmoeting met Youri onderbroken, waarschijnlijk om hem weer heel lang niet te zien. Maar wie weet… Misschien dat ik over drie jaar hem weer herken, hij mij herkent en we weer staan te praten. In de wachtkamer, of wie weet, op een gezelligere plek. Youri is verandert, ik ook. Maar je merkt het pas als je iemand heel lang niet gezien had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten